Mondkapjes. Je ziet ze niet veel meer. Het coronavirus is maar een griepje, zo heet dat nu. De gelegenheid om je ertegen te laten inenten wordt slechts korte tijd geboden, zonder daar overigens op te wijzen, en verder is alles business as usual.
Overheid en bedrijfsleven hebben er alle belang bij het gevaar te bagatelliseren. We worden bedonderd waar we bij staan. En die testen? Die testen zo vaak vals negatief dat je nooit zeker kunt weten of die verkoudheid die je gehad hebt misschien toch wel corona is geweest. Overigens is wel testen (een paar keer) altijd nog beter dan helemaal niet testen.
Mondkapjes, ik zie ze in activistenkringen nog wel eens in demonstraties. Of dat nu is omdat we dan zo dicht op elkaar lopen dat het wel zo veilig is tegen besmetting of omdat het de ideale gezichtsbedekking is die ze niet kunnen verbieden, dat weet ik niet. Ik ben er wel altijd erg blij mee want ik ben zelf nog altijd een trouwe drager van zo’n ding. Ik kies dan voor de FFP2 variant die jezelf beschermt en ik doe dat nog altijd als eenzame drager in winkels, bij drukke binnenbijeenkomsten en ook in de open lucht bij drukke demonstraties. Ik doe dat ook nog eens het hele jaar door. De informatie over de mate waarin het virus aanwezig is, is namelijk ook steeds slechter te vinden. Aantallen besmettingen? Onbekend. Zoek het maar uit. Continue reading
Elke keer ben ik weer blij als alle verplichte nummers aan feestdagen weer voorbij zijn. Voorbij koloniale Sinterklaas met blackface Zwarte Piet. Voorbij kerstdagen zoetsappigheid en huichelarij. Voorbij spilzuchtig vernietigend vuurwerk oud en nieuw. Eindelijk: 1 januari. Gewoon een dag later.
Waar zal ik beginnen? De klimaatmars vandaag? Wat er aan vooraf ging? Woest was ik vanmiddag. Woest ben ik nog steeds. Dit wil ik er nu over zeggen. Ongecensureerd. Zonder edits.
Vandaag is uitgeroepen tot Dag Van De jager. Door wie eigenlijk? Door de jagers zelf natuurlijk! Het is een zoveelste charme offensief bedacht door dierenbeulen die hun verwerpelijke activiteiten romantiseren en verkopen. Zelfs aan kinderen, onder het mom van ‘Hoe verpest ik een volgende generatie?’
Bokkenpootjes. Neusgrepen. Harde waterstralen. Armen verdraaien. Slaan, trekken… Het is all in a days’ work voor de smerissen die de A12 blokkade telkens weer moeten opheffen. De witte activisten die dit overkomt zijn stomverbaasd, verontwaardigd, maar hey, we hebben wel respect voor de politie.
“Overheid, red ons!” stond er op het spandoek. Het hing over de reling bij de vorige blokkade van de A12, op 28 januari. Waar komt dat vertrouwen dat het zin heeft om de overheid om redding te vragen vandaan? Als de coronapandemie ons iets heeft laten zien, dan is het wel: de overheid is er niet in geïnteresseerd om mensen te redden. We worden nog altijd geconfronteerd met Sociaal Darwinistische beleid dat de ouderen en kwetsbaarsten in onze samenleving opoffert op het altaar van de groei economie: het kapitalisme. Waarom zouden we van de overheid anders verwachten in de alles overheersende crisis, de grootste van deze tijd, waarvan het uitbreken van zoönose pandemieën slechts een uitwas is: de klimaatcrisis?