Pijnlijke lessen uit de Queer Riot A12 blokkade van 1 oktober
Afgelopen zondag was ik bij blokkade van de A12 in Den Haag. Het thema was Queer Riot en het werd een bonte vrolijke boel daar op die weg, compleet met Drag show. Er was alleen een probleem: er was een ‘tegendemonstratie’ aangekondigd, of meerdere, door allerhande extreem rechts tuig, waaronder ook bekende fascisten.
Dit artikel verscheen reeds in Konfrontatie.
Bokkenpootjes. Neusgrepen. Harde waterstralen. Armen verdraaien. Slaan, trekken… Het is all in a days’ work voor de smerissen die de A12 blokkade telkens weer moeten opheffen. De witte activisten die dit overkomt zijn stomverbaasd, verontwaardigd, maar hey, we hebben wel respect voor de politie.
Ok. Ik kan begrijpen dat je strategisch voor geweldloosheid kiest. Ik kan ook begrijpen dat je de smeris niet wilt provoceren omwille van de meest kwetsbare deelnemers in je actie. Maar ik mis een stuk solidariteit wanneer het voor deelname aan deze nu al bijna twee weken volgehouden blokkades voorwaarde is om respect voor de politie te hebben. Dat is ten diepste iets dat je niet van mensen kunt verlangen. Het toont ook hoe witte mensen, die het overgrote deel van de deelnemers aan deze acties vormen, weinig notie lijken te hebben van de dagelijkse praktijk van politieracisme en politiegeweld, bijvoorbeeld niet veel verderop in Den Haag, in de Schilderswijk. En dan heb ik het nog alleen over Den Haag.
Dit artikel verscheen reeds op Konfrontatie
Met het No Border Camp in het noorden van het land in aantocht*, is de noodzaak voor een No Border beweging groter dan ooit. Maar is een No Border Camp genoeg om het tij te keren en die beweging nu eindelijk eens echt handen en voeten te geven? Want de opkomst op demonstraties die vrijheid van beweging eisen, een einde aan deportaties, of zelfs alleen maar zoiets als een ‘humaan asielbeleid’, is al jaren bedroevend laag. En dat roept de vraag op: waar zijn die duizenden die voor het klimaat de straat opgaan? Want iedereen snapt dat de klimaatramp die in volle vaart over de aarde raast mensen noopt om te vluchten. Wij hier in het Westen, het Globale Noorden, zijn bepaald niet de eerste slachtoffers die de klimaatvernietiging maakt! Sterker nog, we zijn hier nog lang geen slachtoffers. Althans, de mensen niet. Over niet-menselijke dieren ga ik een andere keer nog eens door. Continue reading
Een heleboel laatste woorden bij het politieke opruiingsproces op 19 juli 2023 vanwege de oproep om de A12 te blokkeren op 28 januari 2023.Video door documentairemaker Maartje van Poelje.
Terwijl Shell in Nigeria de grond vervuilt met hun smerige olie en daarmee het land van boeren vernietigt, denken mensen in Nederland nog dat het niet zo’n vaart zal lopen met de opwarming van de aarde en smeren op het strand onder de rook van Tata wat extra zonnebrand crème op het lijf. Ik zeg: kanker! Ik zeg: moord. Ik zeg: stop de fossiele subsidies die bedrijven aanmoedigen door te gaan met vervuiling. Continue reading
Op 19 juli, om 9 uur ‘s morgens, moeten acht mensen voor de meervoudige kamer in Den Haag verschijnen wegens ‘opruiing’, ofwel de oproep om de A12 te blokkeren op 28 januari. Onder die acht zijn zeven XR rebellen. De achtste is ondergetekende. Maar waarom eigenlijk?
Hoe het begon…
Op donderdag 26 januari werd er om zeven uur ‘s morgens hard op de deur gebonkt. “Politie! Opendoen!” Juist voor ze met een stormram aan de slag zouden gaan, deed ik – snel aangekleed – open. Drie man speciale eenheid, in zwarte uniformen en met gezichtsbedekking, stevenden binnen. “Je bent aangehouden wegens opruiing”.
Dit artikel staat in Buiten De Orde nr. 1, 2023
“Overheid, red ons!” stond er op het spandoek. Het hing over de reling bij de vorige blokkade van de A12, op 28 januari. Waar komt dat vertrouwen dat het zin heeft om de overheid om redding te vragen vandaan? Als de coronapandemie ons iets heeft laten zien, dan is het wel: de overheid is er niet in geïnteresseerd om mensen te redden. We worden nog altijd geconfronteerd met Sociaal Darwinistische beleid dat de ouderen en kwetsbaarsten in onze samenleving opoffert op het altaar van de groei economie: het kapitalisme. Waarom zouden we van de overheid anders verwachten in de alles overheersende crisis, de grootste van deze tijd, waarvan het uitbreken van zoönose pandemieën slechts een uitwas is: de klimaatcrisis?
Vragen bij principieel geweldloze burgerlijke ongehoorzaamheid
Dit artikel verscheen reeds op Konfrontatie
Dagelijks zie ik beelden van een of andere vorm van dierenmishandeling. Varkens en koeien in stallen met stront, tussen stangen geklemd, mank, uiers tot op de bodem, staarten afgebrand… Dagelijks zie ik dieren in laboratoria met allerlei apparaten aan zich bevestigd het uitschreeuwen van paniek en pijn. Dagelijks komen beelden voorbij van stalbranden, bosbranden, trucks in de fik, verkoolde lijken. Dagelijks beren, apen, katten, honden, vogels en nog veel meer verschillende dieren in kooien voor hun gal, hun poep, voor ons vermaak. Beelden van ganzen en eenden die dwanggevoerd worden om hun zieke lever als foie gras te verkopen. De makers en verspreiders van die beelden zeggen ons heel terecht: Stop dit! Ok. Laten we dat dan doen. Zelf.
Dit artikel verscheen eerder in Konfrontatie
Als het aan het misdadig OMT en de Neederlandse overheid ligt krijgen we nu allemaal corona. Je weet wel, dat virus waar veel mensen de langdurige ziekte Long Covid aan overhouden en waar nog steeds dagelijks veel mensen dood aan gaan.
Vanaf heden, drie jaar nadat corona zijn intrede deed in dit land, geldt het advies: ‘Hoesten en/of snottebel – geef corona maar vrij spel!’ Een echte wedstrijd is het echter nooit geweest. Corona had altijd al vrij spel, maar men wilde daar nog wat regie over hebben. Het verschil zit hem erin dat het nu openlijk volledig wordt losgelaten. Want laten we wel wezen: de niet zo echte lockdowns en de avondklok hadden weinig met coronapreventie te maken, alleen maar met controle. Het was allemaal een grote schijnvertoning om te doen alsof er iets gedaan werd, terwijl de dingen die wel werkten geen moment serieus zijn ondernomen. Zo zijn mondkapjes van meet af aan ontmoedigd door te stellen dat ze niet zouden werken en is er helemaal niks gedaan aan het veilig maken van de scholen door geld beschikbaar te stellen voor Co2 meters, Hepafilters en ventilatie. Voor PCR testen is al langere tijd een hoge drempel opgeworpen ten gunste van de minder betrouwbare zelftesten. Quarantaine en isolatieperiodes werden al teruggebracht tot het absolute minimum zodat mensen zo snel mogelijk besmettelijk weer aan het werk zullen gaan. En dan is er nog de niet aflatende stroom desinformatie, rookgordijnen en ontkenning. Cijfers zijn er al lang niet meer, we hebben werkelijk geen idee van het aantal besmettingen en moeten ons verlaten op het aantal mensen om ons heen dat ziek wordt en toch nog maar even een wattenstaafje in keel en neus steekt. We moeten maar afgaan op de foto’s met positieve zelftesten die mensen op sociale media plaatsen voorzien van het commentaar: “Nee he!??” Dat geeft enige indicatie.
Als er ergens een beweging is waar de discussie over geweld veel gevoerd wordt, is het wel de ‘linkse beweging’. Dat is even een verzamelterm, maar je snapt. Van de kraakbeweging in de jaren tachtig tot de klimaatbeweging van nu: over het gebruik van geweld wordt nagedacht, gesproken, gedebatteerd, lange stukken geschreven en heel wat meningen geventileerd op sociale media, in podcasts, op straat. Waar niet?
Nou, in Pakhuis De Zwijger.
Gisteren werd er een debat ‘Moreel beraad over het klimaat’ over ‘de prijs die men bereid is om te betalen voor radicale acties om klimaatrechtvaardigheid af te dwingen’ afgeblazen door Pakhuis De Zwijger. Dat debat was georganiseerd door Progressief Café, een onafhankelijk politiek platform. Reden: de aankondiging wekte de indruk dat de insteek zou zijn dat het gebruik van geweld op voorhand als acceptabel zou worden gepresenteerd en het vooral zou gaan over het hoe en wanneer.
“Is vreedzaam protest wel genoeg, of zou het gebruik van geweld, dan wel tegen objecten, dan wel tegen personen, heroverwogen moeten worden?” Oké, je kan het erover hebben of dat nu zo handig geformuleerd was, maar dat is dan ook alles. Een storm in een glas water, als je het mij vraagt.
Wetten zijn er niet om mensen te beschermen. Wetten zijn er om staten en kapitalisten te vrijwaren van verantwoordelijkheid voor de gevolgen van vervuilings- en uitsluitpolitiek. Dat wordt weer eens pijnlijk duidelijk door de veroordeling van een vluchtelinge in Griekenland, ver buiten het zicht van Europese beleidsmakers en schrijftafelmoordenaars zoals Rutte.
Terwijl hier groot in het nieuws wordt gebracht dat “EU-landen het eens zijn geworden over een pilot om de buitengrenzen van de Europese Unie beter te bewaken” wordt in het geniep een zoveelste leven verwoest, voor zover dat nog verder verwoest kon worden. Het bewaken van de grenzen is niets anders dan dodelijk beleid, gebaseerd op diep geworteld institutioneel racisme en oeroud in een nieuwe jasje gestoken kolonialisme. Daar kun je tegen vechten of je kunt simpelweg niet meer. Dat laatste overkwam een zwangere vrouw in Kamp Moria in de winter van ‘20-’21. De omstandigheden in het kamp waren dermate onleefbaar en uitzichtloos dat ze zichzelf in brand stak.